Najważniejszym elementem życia towarzyskiego ludzi zamożnych, od zawsze, było biesiadowanie. Zarówno w czasach starożytnych, jak i nowożytnych biesiady w pałacach arystokracji , na dworach możnowładców i w zamożnych domach trwały niemal nie przerwanie. Wspólne jedzenie i picie uważane jest za najwyższą formę bratania się ludzi. Podobnie, jak innym znanym formom życia towarzyskiego, z biegiem lat, nadawano biesiadom odpowiednią oprawę artystyczną według standardów obowiązujących w danej epoce.
Dlaczego zestawy obiadowe?
Dzienny posiłek dzieli się zasadniczo na śniadanie, obiad i kolacje. Są one związane z porą dnia i różnią się ilością, rodzajem i wartością serwowanych dań. W zamożniejszych poszczególne dania podawane były i są na oddzielnych, talerzach i pojemnikach, które z czasem skompletowano i przypisano do danego posiłku. Tak powstały zestawy śniadaniowe, serwisy obiadowe, które swym zasięgiem objęły również kolacje, jako że biesiady łączyły zwykle te dwa posiłki, a nierzadko trwały aż… do rana. Niemal od samego początku serwisy obiadowe były i są swoistą formą artystyczną i oprócz swej funkcji użytkowej są ozdobą stołu, jak dzieło sztuki. Zestaw obiadowy przeznaczony jest dla parzystej liczby osób, poczynając od sześciu. Składają się nań różnego typu talerze w ilości zwielokrotnionej oraz półmiski, wazy i inne pojemniki w mniejszej ilości, gdyż przeznaczone są do serwowania potraw na stół. Dla poszczególnych konsumentów , oprócz talerzy płaskich, głębokich i deserowych, są jeszcze salaterki i kompotierki. Zestaw półmisków też jest bardzo urozmaicony; są różnej wielkości i różnych kształtów z przeznaczeniem do konkretnych potraw, którego mogą być na nich podawane. Oprócz liczby elementów serwisu, najważniejsza była i jest dekoracja serwisu. Najliczniejsze i najbogaciej udekorowane były serwisy na dwory królewskie i innych rządzących. Przez wieki podstawowym i jedynym surowcem dla wyrobu naczyń stołowych jest porcelana obficie dekorowana złotem i innymi naturalnymi barwnikami. Póżniej jako surowiec pojawił się fajans, a współcześnie glinka ceramiczna. Naturalną koleją rzeczy w XVII wieku zaczęły powstawać manufaktury, specjalizujące w produkcji naczyń stołowych.
Wyrabiane były i dekorowane ręcznie, dlatego zaliczane są do dzieł sztuki. Manufaktury rywalizowały o miano najświetniejszej, a ich wyroby do dzisiaj są łakomym kąskiem dla kolekcjonerów. Również pozniejsze fabryki, które specjalizowały się w wyrobach fajansowych lub z glinki, miały cechy charakterystyczne dla danej fabryki i kolor lub wzór jest ich wyróżnikiem. Serwisy obiadowe nadal królują na naszych stołach, chociaż w całkiem nowoczesnym design.